Η ΜΟΝΑΞΙΑ
Η μοναξιά σου αποκαλύπτει τις κρυφές πληγές
φωταγωγεί τις σκοτεινές λιποψυχίες σου
για να φανούν αδρές στα ολάνοιχτά σου μάτια
καθώς οι προβολείς φωταγωγούνε τις προθήκες τα Χριστούγεννα.
Μετράς τις πράξεις σου με πήχυ επιείκειας,
τρέμεις πολύ της ενοχής το παγωμένο πρόσωπο,
εκπλήττεσαι που δόθηκες αλόγιστα σε υποχωρήσεις
χωρίς το ξίφος της επιβολής στη φοβισμένη οσφύ σου.
Αν κάτι βρεις το ευγενικό, με το μισό χαμόγελό του,
τινάζεσαι ψηλά σαν ελατήριο και προσπαθείς
κάπου να κρατηθείς· μα νιώθεις σε λιγάκι
το μάταιο της απόπειρας σα συννεφιά χωρίς βροχή
Η μοναξιά κυλάει στις φλέβες σαν εχθροπραξία,
σε ξεσκονίζει απ΄το χρυσάφι της ψευδαίσθησης,
τσαλαπατά το προσωπείο και σε γυμνώνει
με παγερές χειρονομίες.
Οι νύχτες είναι πιο μεγάλες από το βάρος των προφητειών:
Στενάζουν κάτω απ' το φορτίο τους. Ζητάνε ενόχους
που κοιτάνε απ΄τα παράθυρα το θύμα τους, μετράνε
τη σοβαρότητα των γεγονότων μ' ένα μάτι σκυθρωπό.
Ανοίγεις ξαφνικά μια τρύπα μέσα στο σκοτάδι
κι' εκπληκτικό εμφανίζεται το παρελθόν μ' ένα μανδύα
φεγγάρια κι' άσπρα λαμπερά που θέλει να σου δείξει
του φοβερού παρόντος τη μεγάλη πτώση.
Στην ευτυχία ξεχάσαμε το βλέμμα των θεών,
υπερτιμήσαμε της μοίρας μας τα πλούσια δώρα.
Και τώρα νηστικοί κοιτάμε τους παλιούς καρπούς
ανύποπτοι ίσως για το μέλλον το πικρό μας.
Άλλο να κλαις το παρελθόν με μνήμη οξεία
καθώς το γένι αγίου. Πολύ άλλο να προβλέπεις
το κατεχόμενο κακό που ιστορούνε οι προφητείες
ανδρών μελετημένων και παθόντων.
Η κουκουβάγια μέσα στον πυκνό κήπο
με πόνο καταγράφει το επερχόμενο
κι' αν τρέμεις τώρα στην αναμονή δεν είναι τούτο
αντιμετώπιση. Θέλει ήθος κι' αντρειοσύνη η πρόληψη.
Κι' η νύχτα προχωρεί με το βαρύ φορτίο της
ανάμεσα στο πιο αδυσώπητο σκοτάδι,
τη συνοδεύει ο χρόνος με βαρύθυμη ματιά
σαν τα παλιά ρολόγια στις χαμένες σάλες.
Κύπρος Χρυσάνθης
Μετά το Συμβάν
Λυρικός Λόγος Β'
Η Συμβολή της Κύπρο στην νεοελληνική λογοτεχνία
Λευκωσία, 1990
Στενάζουν κάτω απ' το φορτίο τους. Ζητάνε ενόχους
που κοιτάνε απ΄τα παράθυρα το θύμα τους, μετράνε
τη σοβαρότητα των γεγονότων μ' ένα μάτι σκυθρωπό.
Ανοίγεις ξαφνικά μια τρύπα μέσα στο σκοτάδι
κι' εκπληκτικό εμφανίζεται το παρελθόν μ' ένα μανδύα
φεγγάρια κι' άσπρα λαμπερά που θέλει να σου δείξει
του φοβερού παρόντος τη μεγάλη πτώση.
Στην ευτυχία ξεχάσαμε το βλέμμα των θεών,
υπερτιμήσαμε της μοίρας μας τα πλούσια δώρα.
Και τώρα νηστικοί κοιτάμε τους παλιούς καρπούς
ανύποπτοι ίσως για το μέλλον το πικρό μας.
Άλλο να κλαις το παρελθόν με μνήμη οξεία
καθώς το γένι αγίου. Πολύ άλλο να προβλέπεις
το κατεχόμενο κακό που ιστορούνε οι προφητείες
ανδρών μελετημένων και παθόντων.
Η κουκουβάγια μέσα στον πυκνό κήπο
με πόνο καταγράφει το επερχόμενο
κι' αν τρέμεις τώρα στην αναμονή δεν είναι τούτο
αντιμετώπιση. Θέλει ήθος κι' αντρειοσύνη η πρόληψη.
Κι' η νύχτα προχωρεί με το βαρύ φορτίο της
ανάμεσα στο πιο αδυσώπητο σκοτάδι,
τη συνοδεύει ο χρόνος με βαρύθυμη ματιά
σαν τα παλιά ρολόγια στις χαμένες σάλες.
Κύπρος Χρυσάνθης
Μετά το Συμβάν
Λυρικός Λόγος Β'
Η Συμβολή της Κύπρο στην νεοελληνική λογοτεχνία
Λευκωσία, 1990
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου