Είμαστε μανούλες στο να προβαίνουμε, σε τακτά χρονικά διαστήματα, σε δυσάρεστες συνήθως διαπιστώσεις-συμπεράσματα για την πορεία του εθνικού μας θέματος. Τις απαριθμούμε μια-μια, κάνοντας και τις ανάλογες εκτιμήσεις: Σχεδόν πάντα είναι καταθλιπτικές για τη δική μας πλευρά, εάν δεν είναι δηλαδή και συντριπτικά απελπιστικές. Και μένουμε στις διαπιστώσεις γιατί ακολουθεί η μόνιμη επωδός -που θα μπορούσε να... κατοχυρωθεί και ως το κλασικό μας μορολόι: «Πανίσχυρη και ανυποχώρητη η Τουρκία, άπιαστη ακόμα και στον επικοινωνιακό τομέα».  

...Εμ, προφανώς οι Τούρκοι παραμένουν... Τούρκοι, σε αντίθεση με εμάς, που φαίνεται ότι προ πολλού «παρκάραμε», αφελώς, στα ανδραγαθήματα και στo μεγαλείο των αρχαίων ημών προγόνων. Επαναπαυόμενοι προφανώς στη σκέψη και μόνο, ότι ούτως ή άλλως, σαν...
γνήσιοι απόγονοί τους δικαιούμαστε μερίδιο από την αίγλη και τις δάφνες τους. Αποφεύγοντας φυσικά οποιαδήποτε αναφορά ή νύξη και για το μυαλό και τη διάνοια των σπουδαίων αυτών προγόνων, φοβούμενοι το προφανές: την αναπόφευκτη σύγκριση με τα δικά μας αραχνιασμένα (πολιτικά) μυαλά. Και είναι φορές που αβίαστα διερωτάσαι, αν είναι η εγκληματική ιδιοτέλεια που τα αχρηστεύει ή αν η... υπολειτουργία τους οφείλεται στην παρατεταμένη αχρησία, την οποία και πάλι επιβάλλουν σκοτεινές επιδιώξεις και σκοπιμότητες του εγχώριου πολιτικού συστήματος.   

...Θα πει ίσως κάποιος, ότι η επίκληση και ο ανόητος χαριεντισμός περί του ένδοξου παρελθόντος, να είναι ένας τρόπος άμυνας, ένα πρόσκαιρο και απατηλό... ψυχολογικό ντοπάρισμα, μπροστά στην οφθαλμοφανή ανικανότητα και ανεπάρκειά μας. Αλλά και ένας τρόπος, να αποκρύψουμε τις παθογένειές μας, τις ιδεολογικές μας περιχαρακώσεις και τα διχαστικά μας σύνδρομα. Που σαν χαλινάρι, μας τραβάνε προς τα πίσω, όποτε πρέπει να βγούμε μπροστά: είτε για να πάρουμε τον έλεγχο της κατάστασης, είτε για να προλάβουμε νέες σε βάρος μας, δυσμενείς εξελίξεις.  

...Εντάξει, μπορεί η ηγεσία μας να μη φημίζεται για την ευφυή στρατηγική της στο να δρα προληπτικά, αλλά θα είναι ασυγχώρητη να επιτρέψει στον Γ.Γ. του ΟΗΕ να προβαίνει, όπως ήδη καταγγέλθηκε, σε ισοπεδωτικές αναφορές, παραθέτοντας  ανακρίβειες, σε προσχέδιο Έκθεσής του. Διότι, αν δεν το μπορεί ούτε αυτό, εύλογα υποθέτουμε ότι η Τουρκία έχει «πιασμένα» και τα Ηνωμένα Εθνη. Αν ναι, τι διάολο κάνουν, Κύπρος και Ελλάδα, 42 τώρα χρόνια...